Dit, 1+1=18, werd laatst gezegd door een kennis die een paar maanden geleden van haar tweede dochter bevallen is. Ze bedoelde dat een tweede kindje gewoon retezwaar is. Ze dacht omdat ze het allemaal al eens gedaan had, het wel mee zou vallen. Dat doet het dus niet.
Mijn partner en ik kunnen allebei niet teveel stress aan en hebben toen onze dochter een jaar was en wij terugkeken op dat eerste jaar besloten het bij eentje te houden. Wij vinden het gewoon zwaar. Continu moe zijn, de hele, maar dan ook de hele tijd bezig zijn en voortdurend achter de feiten aan lopen. Daar komt bij dat ik al 36 was toen mijn dochter geboren werd dus het zou dan weer heel snel moeten gebeuren. Dat zagen en zien we niet zitten. Een aantal moeders aan wie ik dit vertelde vond het bijna een opluchting dat ik hierover zo eerlijk was. Er schijnt nogal een taboe over te hangen en je mag het dus niet zo zwaar vinden. Diezelfde moeders vertelden mij ook dat ze de tweede erbij echt bizar zwaar vonden, maar er in hun omgeving nauwelijks over gesproken werd. Misschien als je heel veel opvang hebt en heel veel geld voor die opvang en hulp dat het dan een ander verhaal is. Maar dat hebben wij niet. Wij beschikken ook maar over één paar grootouders die aan de andere kant van het land wonen.
Ik vind het wel jammer dat het bij eentje blijft. Niet eens zozeer voor haar, dat ze geen broertje of zusje krijgt. Ik had het gewoon zelf nog wel eens mee willen maken. Want ja, hoe zwaar ook, het blijft het mooiste dat er is.
