op de foto zie je echt mijn dochter!
Omdat ik inmiddels een gezonde dochter heb, was ik het alweer bijna vergeten. Ik denk dat ik het ook een beetje verdrongen had, maar vanaf de 20 weken echo heb ik toch wel zorgen om haar gezondheid gehad.
Je weet hoe het gaat, van onder tot boven wordt alles laagje voor laagje bekeken of het er allemaal normaal uitziet. Normaal is gemiddeld in dit geval.
Het allerbelangrijkste misschien wel, de hersens, zagen er goed uit, maar er kan van alles afwijken bleek wel. De buik van mijn dochter, dat wisten we op dat moment nog niet, pas een paar minuten later, was te groot.
Wablief? De echoscopiste twijfelde, ging weer opnieuw meten, en nog een keer maar ja, het buikje was te groot. Wat betekende dit? Was ze misvormd? Was het ernstig? Daar kon de echoscopiste geen antwoord op geven want dat was het werk van de arts.
Oké, nou dan maar door naar het volgende punt, het geslacht. Ze zag een spleet. (Haar woorden) Ja, ze zag een meid met een spleet. Hoera, een meisje! Met een spleet dus. Je kan je voorstellen dat die is blijven hangen hier haha.
Ik was ondertussen euforisch, maar moest weer terug naar de realiteit want ja, die buik. We kregen een gesprek in een apart kamertje en er werd druk met het ziekenhuis gebeld. Spánnend. Waar het nou uiteindelijk op neer kwam was dat ze iets te dik was. Het zou kunnen dat ik zwangerschapsdiabetes had. Dat leek mij sterk, maar ja voor je kind doe je alles dus op een vroege ochtend in juli, ging ik, zonder ontbeten te hebben, op weg naar de atal om getest te worden.
Wat ze dan doen is kijken hoe jouw lichaam reageert op de inname van suiker. Ze testen eerst je bloed als je nuchter bent, dan krijg je een heel vies suikerdrankje en na een tijdje wordt je bloed weer gecontroleerd. Het kan zijn dat je flauwvalt of gaat overgeven en dan moet de test opnieuw. Ik werd héél misselijk en spacede de pan uit. Dit was niet leuk.
De resultaten waren gelukkig goed, maar ik moest wel extra gecontroleerd worden en de buik bleef te groot. Na een aantal weken mocht ik dus weer die Glucosetolerantietest gaan doen. Gelukkig weer niet flauwgevallen, niet overgegeven en de resultaten weer goed.
Ik heb uiteindelijk nog tig echo’s, inclusief een gratis 3D, gehad wat op zich wel leuk was, maar de reden ervoor niet en daar hebben we toch wel zorgen om gehad.
Mijn dochter woog uiteindelijk 3440 gram toen ze met 41 weken ter wereld kwam. Niet zo dik dus.
Ik ben ook maar 7 kilo aangekomen tijdens de zwangerschap. Wel raar dat de halve zwangerschap in het teken had gestaan van zwangerschapsdiabetes die ik niet had.
Ik wil maar zeggen dat een beetje van het gemiddelde afwijken, helemaal niet erg hoeft te zijn. Aan de andere kant is het geweldig dat als er wel iets aan de hand was geweest, we daar iets aan hadden kunnen doen. We waren er dan op tijd bij geweest en ik vind het geweldig dat dat in Nederland normaal is, ook al wordt er dus af en toe iets te vroeg alarm geslagen.
