Wij hebben hier gister een mijlpaal bereikt. Mijn dochter is 2 geworden!
Ik ben natuurlijk super blij en super trots, maar ik voelde me ook weemoedig. Ik weet wel waarom, ze is nu namelijk officieel baby-af. Ze wordt steeds zelfstandiger, gaat nog veel meer praten, het babyvet zal uit haar gezichtje verdwijnen en gratis vliegen zit er niet meer in.
Weemoedig betekent bij mij niet dat ik ook verdrietig ben. Ik ben dan juist op mijn gelukkigst. Ik realiseer me dat we het goed gedaan hebben. Dat het een hele mooie, bijzondere periode is die we nu afsluiten. Wat hebben we genoten en gelachen en af en toe ook afgezien.
Lila is nu echt een entiteit geworden. Ze heeft mensen aan zich gebonden en heeft zich op haar beurt aan mensen gehecht. Er kwamen gister mensen op bezoek voor háár. Voorheen was het bezoek eerder voor ons dan voor haar had ik het gevoel, maar nu kwamen ze voor haar. En dat begreep ze ook.
Soms roept ze ineens “mensen”. Een vriendin vroeg gisteren wat ze daar mee bedoelde. Wij weten dat natuurlijk ook niet precies, maar ze doet het altijd als ze heel gelukkig oogt en aan het lachen is. We nemen aan dat ze dan blij is om “mensen” te zien.
Het zullen alleen maar meer mensen om haar heen worden, haar kring zal zich snel gaan uitbreiden. Straks gaat ze naar school, op ballet, op muziekles. Wie weet wie ze nog tegen gaat komen en wie weet op wiens leven ze allemaal indruk gaat maken.
Leuk om daarover te fantaseren maar het doet me toch vooral beseffen hoeveel we van het nu moeten genieten, want eigenlijk gaat het allemaal veel te snel. Als je niet oplet, is het zo voorbij.
Parenting: the days are long, but the years are short. Zo is het maar net.
