Na 14 maanden gebeurde er iets vreemds, mijn dochter kreeg ineens last van enorme driftbuien. Niet alleen dat, ze was gewoon totaal ontoerekeningsvatbaar. Het ene moment kon ze huilen, dan weer lachen en vervolgens sloeg ze je in je gezicht, liet zich vallen op de grond en zette het weer op een grienen. Níet te doen. Ze leek wel borderline te hebben. Ze was heel aanhankelijk en wilde weer vaker aan de borst terwijl ik al had gedacht dat we daar wel klaar mee waren. Gelukkig was daar “Oei ik groei” om ons weer eens uit te leggen wat er met haar aan de hand was. Volgens dit boek maken kleine kinderen elke keer een “sprong” waardoor ze van slag zijn. Hun wereld verandert dan ineens enorm en dat kunnen ze niet een-twee-drie verwerken. Dan gaan ze dus weer “even terug naar mama”.
Het is heel fijn dat je met dit boek het gedrag van je kleintje een beetje begrijpt en inziet dat het normaal is. Maar dat neemt niet weg dat ik het als ouder elke keer weer een beproeving vind, zo’n hangerige, huilerige periode. Ze groeien en veranderen zo razendsnel, het is vanzelfsprekend dat ze daar af en toe horendol van worden. Maar wij met hen. Het doet mij ook met angst en beven die andere pittige periode tegemoet zien: de puberteit.
