Afgelopen weekend ben ik met Lila, haar beste vriendje Noah en zijn moeder naar Buurman en Buurman gegaan in de bioscoop.
Lila en Noah zijn allebei net 3 geworden dus het was een experiment. Gelukkig een geslaagde!
Ik had van tevoren kaarten online besteld en dat was een goede zet. Ik had namelijk 4 plekken naast elkaar op de eerste rij gereserveerd en het was heel fijn dat Lila en Noah tussen de filmpjes door even op en neer konden rennen.
De film duurt nog geen uur dus er wordt niet heel veel van ze gevraagd, maar kinderen hebben gewoon heel veel energie. Wat ook ideaal is aan de film is dat het een compilatie is van nog niet eerder vertoonde afleveringen. Ideaal voor de kinderen omdat ze elke 8 minuten even uit hun stoel kunnen en ideaal voor de moeders die wel toe waren aan nieuwe afleveringen.
Tussen 1976 (mijn geboortejaar) en 2015 zijn er 91 afleveringen van Buurman en Buurman gemaakt door de Tsjech Lubomir Benes.
De serie is eerst nog zonder begeleidende stemmen uitgezonden en heette toen nog ‘De twee stuntels’. Maar, hallelujah, toen kwamen Kees Prins en Siem van Leeuwen erbij en het lijkt wel alsof zij ervoor geboren zijn. Hun teksten zijn geniaal! De intonatie, wanneer ze iets zeggen, wat en hoe. Ontzettend grappig. Leuk dat ze het Tsjechische “A je to” erin hebben gehouden dat “En dat is het” betekent.
Die twee stuntels, want dat zijn het, zijn op zich al heel grappig. De kinderen in de zaal (ik ook trouwens) lachten hardop om het gehannes van die twee. Af en toe knijp je je billen bij elkaar want wat maken ze er een potje van. In elke aflevering klussen Buurman en Buurman, maar dit gaat altijd jammerlijk mis.. Zij laten zichzelf alleen allerminst uit het veld slaan en uiteindelijk komen ze altijd met een oplossing. Een heerlijke oplossing. “A je to”.
Ik verheug me nu al op de bioscoopfilm die in 2017 uitkomt.
