..over bevallen. “Ik heb alleen maar horrorverhalen gehoord voordat ze ging bevallen, zo erg was het helemaal niet.” zei de vriend van mijn vriendin. Nu mag hij daar sowieso geen mening over hebben, maar ergens heeft hij wel een punt.
Ik hoor gelukkig wel positieve verhalen in mijn omgeving maar ja, daar valt niet zo veel over te vertellen. Rotbevallingen duren vaak lang en er gaat dan het ene na het andere fout. Zo’n vrouw moet ook haar verhaal kwijt. En dat duurt dan wat langer. En het is vaak wat kleurrijker en geïllustreerder. Ze maken meestal diepe indruk en blijven dus hangen. Terwijl als ik zeg dat ik een topbevalling heb gehad, de mensen verbaasd reageren, kan dat ook? Waarna weer over wordt gegaan tot de orde van de dag.
Ik dacht voordat ik ging bevallen, er wordt elke minuut een kind geboren op aarde, dat kàn toch niet allemaal helemaal mis gaan? Laat ik er vanuit gaan dat de meeste bevallingen gewoon goed verlopen. Dat stelde mij gerust en ik ging zonder angst de bevalling in. Bij de zwangerschapsyoga had ik geleerd dat het beste was je over te geven aan het proces. Dat heb ik gedaan en dat ging prima. Mijn positieve verhaal gaat al volgt: Nadat mijn vliezen ‘s middags waren gebroken, begonnen de weeën ‘s nachts. Vervolgens 12 uur lang ontsluitingsweeën. (Het leek toen veel korter.)Volledige ontsluiting bij aankomst in het ziekenhuis. Relatief lang, anderhalf uur, persweeën gehad doordat ik even moeite had mijn draai te vinden door deze andere weeën en een andere locatie. Toen om 17:41 een gezonde dochter ter wereld gebracht. Zónder knippen, pijnbestrijding en wat dies meer zij. Helemaal zelf. Súpertrots! Een behoorlijk positief verhaal dacht ik zo.
Follow
