Vorige week was ik op een ochtend de ontbijttafel aan het opruimen toen ik Lila ineens hoorde zeggen;”O, Jezus.” Het werd gister nog erger toen ze achter haar poppenwagentje stond en er “holy fuck” uitgooide.
Wie was de schuldige? Van wie had ze dit opgepikt? Van mij, realiseerde ik me.
Op de crèche waren ze al geschokt toen Lila het een keer over kotsen had dus ik houd mijn hart vast dat ze daar een keer een scheldwoord gebruikt.
Ik, wij proberen het gebruik van scheldwoorden echt te minimaliseren. Af en toe flapt er nog wel eens een ‘shit’ uit helaas. En ook dat heb ik Lila wel eens horen herhalen. Daar word je echt niet vrolijk van, als je zo’n lelijk woord uit de mond van een tweejarige hoort komen. Maar goed, als ik zelf “o, Jezus” gebruik, vind ik dat nog best onschuldig en eerlijk gezged voel ik me ook geen brutale vlegel als ik er uit verbazing een “holy fuck” doorheen gooi. Ik ben dan al blij dat ik niet “kut” of “shit” zeg, of nog erger “kanker”. Nogmaals, uit de mond van een tweejarige klinkt het toch anders. Ineens klinkt het dan niet meer zo onschuldig. Er wordt je zo echt een spiegel voorgehouden en ik vind dit af en toe best confronterend. Ik probeer haar dan ook mee te geven dat dit lelijke woorden zijn, die niet zo leuk zijn om te gebruiken.
Deze eye opener is zeker zeer heilzaam zijn voor ons volwassenen en zal ons met heel veel zelfinzicht verrijken, maar wat heeft zij er zelf aan?
Ik heb haar dus al eerder nare woorden horen herhalen en besloot toen snel om er geen aandacht aan te besteden. In de hoop dat ze het snel weer zou vergeten. Bij “o, Jezus”, dacht ik dat het wel leuk zou zijn om haar uit te leggen wie Jezus was. Ik heb haar verteld dat Jezus een baby’ tje was en dat zijn vader en moeder Maria en Jozef heetten. Hij werd geboren in een stal en toen kwamen er allemaal mensen op kraamvisite die mooie kadootjes meenamen. Er verschenen ook nog engelen aan de hemel en Herodes was boos, maar dat vond ik iets te ingewikkeld voor haar worden. Ze vond het een prachtig verhaal.
Mijn vriend vond het absurd dat ik de kinderbijbel tevoorschijn had gehaald (gezien wij atheïsten zijn),maar ik denk dat het goed is dat ze zich van de inhoud van de woorden die ze gebruikt bewust is.
Het is precies dat bewustzijn dat ik haar bij wil brengen. Lila zal wel meer ongewenst gedrag gaan kopiëren en niet alleen van ons. Wat we haar eigenlijk willen leren is dat het niet erg is als ze een keer iets doet dat de ander niet leuk vindt, zolang ze maar een goede comeback heeft. Het is belangrijk dat ze beseft welk effect haar acties hebben en dat ze daar aandacht aan geeft. Ze mag best een keer haar geduld verliezen. (Net als haar vader en moeder.) Het is menselijk om af en toe niet lekker uit de hoek te komen. Sorry zeggen hoort daar alleen wel bij, willen we haar leren.
Op zich zijn we wel lekker bezig want als wij in de weg staan en Lila wil er langs, zegt ze ook “Sorry”. Dat klinkt dan weer hemels als je dit uit de mond van een een tweejarige hoort. Hè, we doen toch wat goed!
