Dat scheel kijken bleek dus niet ingebeeld te zijn. Een oog draait inderdaad lekker de hoek in. Sterker nog, Lila’s beide ogen hebben een behoorlijke afwijking!
Vanochtend gingen we met de bakfiets helemaal naar het andere eind van de stad naar het OLVG.
We meldden ons bij de receptie en redelijk op tijd werd Lila geroepen. Als “Mevrouw Hartog”. Dat vond ze wel mooi.
Natuurlijk was er eerst een stagiaire die ons ging helpen. Ze vroeg wat de klachten waren, uitgelegd, duidelijk, dus testjes.
Met haar handen dekte ze afwisselend Lila’s rechter- en linkeroog af terwijl Lila een lampje moest volgen. De stagiaire zag toen al direct dat het rechteroog snel moe werd en de hoek indraaide.
Hierna deed ze nog een oogtest. Op een bord moest Lila allemaal plaatjes benoemen, een auto, een eendje, een vlaggetje etc. Haarogen werden afwisselend afgedekt met een bril. Het waren zes rijen onder elkaar en bij de vierde rij werd het al moeilijk en de vijfde rij zag ze echt niet meer. Ze keek ons vragend aan. Help!
Voor de laatste test kreeg Lila druppeltjes in haar ogen. De stagiaire zei dat Lila net zulke ogen als Elsa zou krijgen. Goeie! Ze werkte echt heerlijk mee dus we waren best trots. De druppels moesten een half uur inwerken en we werden de gang opgestuurd. Dat half uur werd drie kwarrtier. Tip: neem iets mee dat je kind kan doen als je onverhoopt moet wachten. Hadden wij niet gedaan en het was echt een beproeving voor Lila.
Hoe dan ook, de druppels deden hun werk en Lila’s pupillen waren heel groot geworden. (‘Net zoals Elsa’. gilde Lila verrukt.) Dit doen ze zodat zodat ze de oogsterkte kunnen meten. Dit onderzoekje heet een Skiascopie. Een normale oogmeting, zoals ik hem ook ken, is namelijk echt lastig met en voor die kleintjes. De onderzoekskamer was helemaal donker gemaakt en met lichtjes werden er nog een paar testen gedaan.
De ‘echte’ oogarts kwam ook nog even langs en bekeek het zaakje nog een keer. Hij heeft ook nog naar het hoornvlies gekeken, maar dat was tiptop in orde.
De uitslag was dat Lila’s afwijking +2,75 is. Voor kinderen van haar leeftijd (3 jaar) is het normaal om een afwijking van ongeveer +1,5 tot 2 te hebben. Lila’s ogen moeten dus te hard werken, worden moe en gaan hangen ofwel ze gaat scheel kijken. Vooral bij het rechteroog is dit goed zichtbaar.
Ze moet dus een bril.
Wat! Ondanks dat ik zelf een bril heb en het niet het einde van de wereld is, schrokken we toch.
Een bril zorgt ervoor dat kijken veel minder inspannend gaat worden en dat gaat Lila dus rust geven.
Ik zei ook gelijk “Wat leuk, je krijgt net als mama ook een bril!”
“Mag ik dan een roze?” vroeg Lila.
“Maar natuurlijk lieverd”.
Een roze wordt het.
Ik ben vooral heel erg benieuwd of en in hoeverre ze hem gaat accepteren. Ik weeet uit ervaring dat het best even wennen is, een bril.
Het goede nieuws is wel dat ze er waarschijnlijk overheen groeit en over een tijdje geen bril meer nodig heeft.
Over 4 maanden hebben we weer een afspraak.
PS We zijn gelijk naar de Brillenwinkel (Pearle) gegaan en daar heeft Lila een mooie bril uitgezocht.
