Mijn dochter gaat sinds een paar maanden naar de voorschool en deze week heb ik voor het eerst een 10 minuten gesprek meegemaakt. Als ouder dan.
Die 10 minuten duurden 30 minuten, maar daar had de juf me van te voren al voor gewaarschuwd. Op de voorschool werken ze met een systeem, Bosos, een ontwikkelingsvolgmodel voor peuters en daar komt nogal wat bij kijken. Van grove motoriek tot auditieve waarneming tot sociale ontwikkeling. In totaal waren het 62 punten waar op gelet is.
Lila scoorde op alles “ja” behalve op het knopen-aan-kleren-loskrijgen. Het gaat dus super goed met haar en ik was dan ook apetrots.
Over een paar maanden gaan we de volgende 62 punten bespreken en ik ben oprecht nieuwsgierig wat ze dan kan of moet kunnen.
Ik vind het wel bijzonder dat er naar al die verschillende punten in de ontwikkeling wordt gekeken. Dat is toch echt een verschil met de crèche en ook een meerwaarde vind ik. Op de crèche was het vooral chillen en spelen, maar nog niet zozeer leren. Hoewel Lila daar spelenderwijs natuurlijk ook van alles heeft geleerd.
Wat ik overigens ook een meerwaarde vind aan de voorschool is de mate waarin je als ouder betrokken wordt bij de school. Bij de crèche dropte ik Lila af en haalde haar weer op. De ouders onderling hadden nauwelijks contact en ook met de leidsters was het contact eigenlijk oppervlakkig. Ik klets wel en bleef ook altijd even hangen voor een praatje, maar als je daar als ouder geen behoefte aan hebt, komt er ook geen feedback.
Ik voel me hierdoor enorm betrokken bij de school en volgens mij hebben alle ouders een saamhorigheidsgevoel. Persoonlijk vind ik dat heel prettig. Je deelt wat. Er zitten natuurlijk ook nadelen aan deze betrokkenheid want er wordt ook wat van je verwacht en dat komt niet altijd even lekker uit..
Maar goed, terug naar het 10-minuten gesprek. Ik denk niet dat het de intentie is van de juf(fen), maar ik voelde me ook wel vereerd dat er mensen zijn, buiten ons gezin, die zo bezig zijn met mijn dochters ontwikkeling. Ook werkte het bevreemdend, want hoe raar is het dat ik daar nu zit als ouder, dat ik een dochter heb! We zijn nu bijna 3 jaar onderweg, maar ik ben er nog steeds niet helemaal aan gewend.
Ik kan me nog goed herinneren dat mijn ouders vroeger naar school gingen voor het 10 minuten gesprek. Ik voelde me altijd enorm buitengesloten en ik vond het heel raar dat ze over mij gingen praten terwijl ik er niet bij was. Het had iets stiekems. Is het niet een idee dat we deze gesprekken gaan houden met de kinderen erbij? Juist door die betrokkenheid van ouders is het 10 minuten gesprek ouderwets geworden. Het zal voor Lila nog een beetje saai zijn, maar ik denk dat het ook goed kan zijn voor kinderen om te weten wat er van hen wordt verwacht en waar allemaal op gelet wordt. Het gaat toch over hèn uiteindelijk.
Die 10 minuten zijn alleen nu al een utopie, als er nog een gesprekspartner bijkomt, zal dat hele gesprek minstens drie kwartier gaan duren. Efficiënt zal het niet zijn, maar toch denk ik dat een ouder kind er wel degelijk wat aan heeft om er bij te zijn. Eerlijk gezegd denk ik dat als mijn dochter daar later behoefte aan heeft ze van mij mee mag. Ik zou het in ieder geval voorleggen aan de leerkracht en kijken wat de mogelijkheden zijn.
Lila mag voorlopig blijven spelen en hoeft zich nog niet bewust te zijn van alles dat ze wel dan niet moet kunnen.
