Het is normaal dat een kind dat net leert praten niet direct alles even goed articuleert.
Mijn dochter heeft grote moeite met de L. Dat is best lastig als je Lila heet. Ze noemt zichzelf het liefst Jaja, wat op zichzelf hilarisch is. Ik heb haar nu getraind om in ieder geval Hieja te zeggen. Als Jaja dingen wil, vraag ik “Wie wil er (bijvoorbeeld) een merijntje? (ik ben zelf ook aan het verkindsen.)” “Hiejá!”
Als mensen haar vragen hoe ze heet, verstaan ze het nóóit en dat vind ik dan weer zo sneu voor haar want ze probeert het echt. Ik zie de strijd op haar gezichtje. Maar goed, voorlopig heet ze dus nog Hiejá. Wen er maar aan mensen.
Wij hebben zo een hele lijst met woorden waarvan Lila haar eigen versie heeft. Wat dacht je van: Bajjon, Pjabjo, Cauwia, bjauw, kjopt, hawwo, bojtje?
Voor de L heb je je tongpunt nodig die je tegen het tandvlees achter de voortanden moet plaatsen.
Lila plaatst haar tong echter tussen haar tanden. Bij de S en de T komt ze daar nog wel mee weg, maar bij de L wordt dat lastig.
Er zijn een paar klanken die soms wel tot het 3e of 4e jaar moeilijk blijven om uit te spreken voor een peuter , zoals j,l,r, sch, fl, kn en zw. Schuiven is hier; sjuiven. Dit zegt ze als ze wil dat we haar stoel aanschuiven.
Spelen klinkt ongeveer als pfelen. Op de crèche komt een baby die Sparkle heet. Deze baby is Lila’s oogappeltje, maar je begrijpt dat die naam onmogelijk is om uit te spreken. Sparkle heet nu dus Fakkel. En zo noemt niet alleen mijn dochter haar, maar iedereen op de crèche en zelfs haar eigen ouders. Lila is dus nu al een trendsetter dankzij haar spraakgebrek!
Peuters zijn er ook sterren in om woorden wat makkelijker te maken. Santje ipv croissantje, pitje ipv pilletje, maatje ipv tomaatje.
Het is soms echt een gepuzzel om mijn dochter te verstaan, maar ik merk ook dat wij daar nog het beste in zijn. Ieder kind fabriceert zo zijn eigen brabbeltaaltje waar de volwassenen het mee moeten doen. Voor opa en oma, al helemaal aan de telefoon, en de leidsters op de crèche is het nog veel moeilijker om Lila te verstaan.
De t en de s draait ze verder steevast om. Tseppen op de tsoep, krijg je dan. Een geruststelling, ik deed dit zelf ook en net op het moment dat mijn ouders dachten dat het tijd werd voor een logopedist, hield ik ermee op.
Het is de bedoeling dat een kind vanaf het vierde jaar goed verstaanbaar is voor anderen. Als dit niet het geval is, is het dus zaak om naar een logopedist te gaan. Niet eens zozeer omdat wij graag willen dat onze kinderen praten en dat we het verstaan, maar het is voor het kind zelf ontzettend belangrijk dat het zich kan uiten. Kinderen kunnen echt boos en opstandig worden als ze niet begrepen worden. Of ze worden juist heel stil. Stel je voor dat je met autopech ergens in Polen staat en er spreekt echt niemand maaar dan ook niemand Engels, maar enkel Pools. Jij kan misschien net “hallo” en “bedankt” zeggen in het Pools, maar daarmee red je je niet. Daar sta je dan met je auto. Aaargh!!!
