Omdat borstvoeding geven uiteindelijk een tweede natuur voor me werd, kijk ik er met een heel positief gevoel op terug. Ik heb uiteindelijk ruim 20 maanden borstvoeding gegeven. Ik vond het zo makkelijk om mijn dochter te troosten als ze huilde omdat ze moe was, pijn had, net wakker was geschrokken of gewoon honger had.
Maar om eerlijk te zijn, was de opstartfase niet zo makkelijk. Mijn tepels deden behoorlijk pijn en ik heb me suf gesmeerd met de bepanthen. Mijn dochter kreeg daarbij de eerste dagen echt niet genoeg voeding binnen waardoor ze helemaal geel werd. Al heel snel besloten we om haar bij te gaan voeden. Ze had zó’n honger, ze schreeuwde het uit!
Op zich niet zo’n probleem, dat bijvoeden, maar het betekende wel dat ik extra moest kolven en we moesten precies bijhouden hoeveel ze van wat binnenkreeg omdat baby’s door flesvoeding ook teveel binnen kunnen krijgen.
Verder bleef het een enorme strijd voor haar aan de borst. Ze had zo’n honger en het ging haar niet snel genoeg waardoor ze gefrustreerd raakte en ging piepen. We gaven haar hierom ook ‘s nachts afgekolfde melk in een fles, dat deed papa dan, terwijl ik ondertussen aan het kolven was.
Ze viel ook vaak in slaap aan de borst en ik moest haar dus continu blijven stimuleren om te blijven drinken. Ik kietelde haar onder haar voetjes, aaide over haar gezicht en schudde haar lichtjes op en neer. Zo heb ik hele avonden met haar op de bank aan de borst gezeten. Wel gezellig.
En iedereen ondertussen maar roepen dat ik moest stoppen met de borstvoeding, maar ik was eigenwijs. Ik wilde dit voor mijn dochter doen. Achteraf was het het allemaal dubbel en dwars waard. Natúúrlijk. Maar zo natuurlijk was het dus nou allemaal ook weer niet. Ik heb wel door moeten zetten en zij ook.
Fantastisch dat het is gelukt, daar ben ik echt dankbaar voor.
Op een gegeven moment was het tijd om te stoppen. Dit voelde voor mij heel natuurlijk. Jan en alleman was me al op aan het jutten dat het tijd was, maar daar heb ik me niks van aangetrokken. Wíj besloten dat. Steeds vaker deed het voeden pijn en dat heb ik toen uitgelegd aan Lila. “Het kan niet meer”, zei ik, “mama heeft pijn”. En ze accepteerde dat. Vraag me niet hoe, want tot dat moment kleedde ze me vaak half uit omdat ze zo graag wilde. Ze trok als een malle aan mijn t-shirt, maakte niet uit waar we waren. Maar goed, dat was het en het was goed.
