Toen ik in april 2012 een week overtijd was, deed ik een zwangerschaptest en die was positief. We waren na een week nog maar net gewend aan het idee dat ik zwanger was en toen kreeg ik ineens een hele heftige bloeding. Echt heftig, met stolsels en al. Een miskraam.
Toevallig had ik voor die dag met de verloskundige afgesproken dus ik belde haar om af te bellen. Ze stelde voor dat ze toch even langs zou komen, want dat hoorde ook bij haar werk. Ik vond dat ontzettend aardig van haar, dus zo ging het. Die middag bij ons aan tafel vertelde ze dat ik nog wel een liter bloed kon verliezen en dat dit pas het begin was.
Ik had onzettend last van zwangerschapsmisselijkheid dus ik bracht de dagen erop op de bank door. Ik was eigenlijk ook een beetje aan het wachten tot dan die liter bloed kwam. Ik bleef wel bloed verliezen, maar het was geen liter.
Toen we bijna een week verder waren, belde de verloskundige om te vragen hoe het ging. Ik vertelde dat ik eigenlijk nog zat te wachten. Het leek haar verstandig om een echo te doen en ze zei dat ik misschien wel gecuretteerd moest worden.
op 1 mei 2012 gingen Niels en ik naar het echocentrum. Zo vroeg in de zwangerschap krijg je een inwendige echo en daar had ik me gelukkig op voorbereid.
Maar waar ik me niet op had voorbereid was dat de echoscopiste zei “en hier zie ik een kloppend hartje”. Wat!!??? Ik was in shock en Niels al helemaal. Toch nog zwanger!
Naast het kloppende hartje zat een groot hematoom. Het zag eruit als de vruchtzak met het kloppende hartje, maar dan helemaal zwart. Het was een tweeling geweest en ik was er een verloren. Een halve miskraam.
Wat vervelend was, zei de echoscopiste, was dat dit hematoom het levende embryo nog mee naar buiten zou kunnen trekken. In het gunstigste geval werd het gewoon opgenomen en bleef alles zitten. Ik ben nog weken bloed blijven verliezen en heb dus nog lang in angst gezeten. Pas met 13 weken durfden ze bij het echocentrum te zeggen dat het nu wel ‘safe’ was.
Dat zijn we toen wel een beetje gaan vieren natuurlijk. Ik kon eindelijk gaan genieten van deze zwangerschap. We hebben toen direct al twee namen uitgekozen. Als het een jongetje zou zijn, zou hij Nino heten en een meisje zou Lila heten.
Op 17 december 2012 werd onze prachtige dochter Lila geboren.
Het geeft maar weer aan hoe bijzonder het toch is en blijft als het wel allemaal goed gaat en je een gezond kind krijgt. Ik was nog nooit eerder zwanger geweest. Ik ben dus in mijn leven maar een keer zwanger geweest, waarbij er gelijk 2 eitjes zijn bevrucht. Ook wel bizar en bijzonder, vind ik zelf. Dat doet maar!
Het verliezen van een van de twee embryo’s wordt ook wel het ‘vanishing twin syndrome ‘genoemd. Het kan zijn dat dit embryo bijvoorbeeld genetische afwijkingen had. Meestal ruimt het lichaam van de moeder het vanzelf op, het wordt dan geabsorbeerd door de placenta. Ik hoorde van een kennis, die hetzelfde heeft meegemaakt, dat er wel eens zichtbare lichaamsdeeltje worden aangetroffen in de placenta. Het is in ieder geval geen zeldzaam verschijnsel. De meeste vrouwen zullen dit alleen nooit weten omdat ze geen bloed hebben verloren en omdat er zo vroeg in de zwangerschap niet zo snel een echo wordt gemaakt.
