Of het zwaar is, zo’n baby’tje erbij. Ik zou zó graag nee willen zeggen en de cliché’s willen doorbreken, maar tjonge, dat lukt me niet. Het is retezwaar. Vooral fysiek door de verstoorde nachten. Maar god zij dank is dat andere cliché ook waar; Je krijgt er héél veel voor terug.
Vergelijk het met in je tentje op het muziekfestival Lowlands staan. Weinig slapen en verrot wakker worden, veel fysieke inspanning (lopen, staan, dansen) maar ondertussen wel van de ene zaligheid in de andere vallen tijdens de concerten. Ik heb mijn gelukkigste momenten meegemaakt terwijl ik van de muziek aan het genieten was op Lowlands. Maar goed, dat duurt drie dagen. Daarna mag je weer naar huis en 12 uur lang slapen in je eigen bed.
Een kind hebben is wat mij betreft een Lowlands dat maar doorgaat. Wat ik me afvraag is of die mate van genieten net zo intens blijft als dat hij nu is. Een week op zo’n festivalterrein zou ik nog wel volhouden, maar ik denk dat na een maand me de gitaren wel de neus uit zullen komen. Kan je afgestompt worden van je eigen kind?
Zal ik net zo genieten van haar eerste radslag als van haar kusjes nu? Zal ik haar nog net zo mooi en prachtig vinden als ze over dertien jaar in het zwart gekleed in een gothic look thuiskomt? Ik denk het wel. Alleen zal het verschil zijn dat ik er dan uitgerust van kan genieten. Hoe heerlijk lijkt me dat.
