Luisteren! Alle ouders willen dat hun kinderen luisteren. En het liefste ook dat andere kinderen naar hun ouders luisteren. Niks zo erg om getuige te zijn van een ouder die staat te schreeuwen naar zijn kind dat ongehoorzaam is en keihard loopt te brullen.
Hoe kunnen we dit bereiken? Of liever gezegd, hoe kunnen we onze kinderen bereiken?
Hoewel ik graag zou willen dat mijn dochtertje nu al alles zou snappen op een volwassen niveau, besef ik dat zij een kind is en ik de ouder en ik haar dingen moet gaan leren over dat volwassen leven. Dat is niet altijd even gezellig, helaas. Ik bedenk dan dat ik haar er uiteindelijk een plezier mee doe. Zij moet bepaalde dingen leren om straks die gelukkige, zelfstandige vrouw te worden.
Je kind laten luisteren is niet makkelijk. Die kindjes hebben hun eigen gebruiksaanwijzing. Er zijn een paar valkuilen waar wij als ouders intrappen waar we wel iets aan kunnen doen. We moeten ons er wel even van bewust worden dat ze er zijn.
De allereerste valkuil is je kind de keus geven terwijl je wilt dat hij iets specifieks gaat doen. “Jantje, trek je schoenen aan, oké?” Dit is een vraag en een kind begrijpt niet dat de werkelijke boodschap is dat hij nu zijn schoenen aan moet trekken. Als je er “oké?” achteraan gooit, mag je vervolgens niet teleurgesteld zijn als Jantje zijn schoenen niet aantrekt. Sterker nog, boos worden zou ook onterecht zijn. Wat een kind nodig heeft, is duidelijkheid.
Zo’n duidelijke opdracht hoeft overigens niet met stemverheffing of zelfs schreeuwen gepaard te gaan. Je kind hoort je ook als je hem zacht en rustig iets vertelt. “Jantje, trek nu je schoenen aan,alsjeblieft”, kan ook. Kinderen schijnen hier zelfs beter op te reageren.
Een andere valkuil is om juist datgene te benoemen wat ze niet mogen doen, in plaats van het gedrag te benoemen wat je wil zien. “Jantje, gooi alsjeblieft je eten niet op de grond”. De kans is groot dat je Jantje hiermee uitnodigt om het eten juist wel op de grond te gooien. Beter is om te zeggen, “Jantje, eet je bordje netjes leeg, alsjeblieft. Lekker happen. Kijk papa en mama, zijn ook lekker aan het eten”. Kinderen houden van kopiëren dus ze zullen jouw gedrag na willen doen.
Ten derde: Als je je kind een duidelijke boodschap wilt geven, zorg er dan voor dat je oogcontact maakt en misschien wel even bukt om er voor te zorgen dat je je kind bereikt. Hiermee krijg je veel meer aandacht van je kind dan wanneer je in het wilde weg iets roept.
Sowieso is het belangrijk om je kind erkenning te geven. Een kind waarnaar geluisterd wordt, zal ook eerder naar jou luisteren. En terecht. Als je kind verdrietig is, of boos, sta daar even bij stil en vraag wat er aan de hand is. Zoek samen naar een oplossing en troost hem als dat nodig is.
En tenslotte, je kind laten luisteren, betekent dóórpakken. Als je een grens stelt, zorg er dan voor dat die grens vasstaat en niet dat het vervolgens oké is, als hij wordt genegeerd. Als je kind niet in zijn stoel mag gaan staan, zorg er dan voor dat je hem elke keer neerzet als hij gaat staan. Kinderen zien het gevaar van veel dingen niet in en wij zijn er om ze te beschermen. Wij willen dus dat ze luisteren. Als je er vervolgens geen consequenties aan verbindt hebben je woorden ook geen betekenis.
Het werkt dus twee kanten op. Willen wij dat onze kinderen naar ons luisteren, moeten wij ook naar hun luisteren.
