Het waren voor mij twee pittige weken. Pappa had de Amerikaanse griep en 40 graden koorts dus de opvoeding en het huishouden kwamen even helemaal op mij neer.
Op een paar momenten had ik het echt gehad en o, wat was het dan moeilijk om niet uit mijn slof te schieten. Niet tegen mijn jengelende dochter en niet tegen mijn zieke vriend die liep te miepen.
Uiteindelijk deed ik dat wel en mijn dochter was de klos. Ze trok elke keer weer haar jas uit, terwijl we haast hadden en ik verhief mijn stem tegen haar. “Lila, alsjeblieft, niet zo moeilijk doen want we moeten nú weg!!”
Het hielp voor geen meter, de jas ging weer uit en ik heb haar toen maar met de jas onder mijn arm mee naar buiten genomen. Toen wilde ze hem wèl aan. Natúúrlijk.
Boos worden heeft echt geen zin en ergens verdient ze het ook niet. Ze is pas twee en ze hoort zich zo te gedragen. Ik moet dat dan corrigeren, maar dat bereik ik niet door harder tegen haar te praten.
Het is niet zó erg dat ik een keer boos word, zeg ik tegen mezelf. Ik ben ook maar een mens en ondertussen wordt Lila vaker boos dan ik. Veel vaker. Echt leuk vind ik het echter niet, maar als je zo op elkaars lip zit is het misschien wel onvermijdelijk.
Wat echter niet onvermijdelijk is, is jezelf, en je gezin, beschermen en het niet uit de hand te laten lopen.
Ik lees overal dat je als ouder niet moet vergeten zelf ook rust te pakken en goed te eten. Dit lijkt mij voor zich spreken.
Je kan ook een keertje naar de sportschool gaan om je daar af te reageren. Of ga een stukje fietsen zou ik zeggen.
Er zijn nog een paar dingen die ik heb gedaan om niet gillend gek te worden.
Op vrijdagavond toen Lila naar bed was, heb ik doei gezegd tegen mijn vriend die ziek lag te zijn en ben naar een vriend gegaan, heb daar een fles wijn opengetrokken en ben even op adem gekomen. Heerlijk om het huis uit te zijn en wat ruimte te hebben. Het voelde als een ontsnapping en ik bedacht dat ik dat al veel eerder had moeten doen. Het is net zo makkelijk om thuis te blijven, want ik was natuurlijk ook moe en ergens voelde ik me ook verplicht, maar na een paar uurtjes het huis uit te zijn geweest, kon ik er echt weer tegenaan.
Verder heb ik mijn zus en later een vriendin uitgenodigd om te komen eten. Lila vind dit fantastisch en vergeet direct dat de avonden eigenlijk zijn om te jengelen en aan mama’s been te hangen. In plaats daarvan had ik twee uur mijn handen vrij en kon mijn kont weer keren. Dit is zo makkelijk en als je het wel bekijkt een win-win situatie. Mijn zus krijgt te eten en ziet haar nichtje weer eens en ik heb even wat rust.
Ik deed dit pas in de tweede week en ik besefte dat ik sytematisch te laat om hulp vraag. Wat is dat toch, dat ik ik zo lang blijf denken, het gaat wel, ik heb geen hulp nodig?
Mijn moeder stelde de eerste dag al voor om Lila op te komen halen.Na twee weken viel het kwartje pas dat dat inderdaad wel heel fijn zou zijn. Lila is toen een paar nachten bij opa en oma geweest en heeft een toptijd gehad.
Wat hebben we nu geleerd? Eerder aan de bel trekken en niet schromen om om hulp te vragen.
Herhaal: Schroom niet om om hulp te vragen!
Follow
