Toen ik zelf nog geen moeder was voelde ik een afstand tot de vrouwen die dat wel waren. Zij waren deelgenoot van iets waar ik niet bij hoorde. Ik ging ook naar de speeltuin, vroeger met mijn oppaskinderen en later de kinderen van vriendinnen maar ik voelde me een buitenstaander.
Ik had ontzag voor die moeders. Deels misschien omdat zij iets hadden wat ik ook wilde hebben, maar ook omdat het gewoon ook best wel stoer is om moeder te zijn. Je hebt als moeder samen met je partner toch maar mooi een nieuw mens gemaakt!
Je zou denken dat dat gevoel van ontzag nu over is, nu ik zelf moeder ben. Het gekke is, ik heb het nog steeds, maar dan naar de moeders toe die meer dan een kind hebben. Wow, denk ik dan, zij heeft twee of drie zwangerschappen meegemaakt. En dus ook drie bevallingen en drie keer de kraamtijd. En dan ondertussen met een of meerdere kinderen erbij waarvoor gezorgd moet worden.
Hoe zou dat zijn, voor de tweede of zoveelste keer zwanger zijn? Makkelijker hoor ik meestal. Maar doodziek zijn van de zwangerschapsmisselijkheid en dan voor een peuter moeten zorgen, lijkt mij niet makkelijker. Nog een keer bevallen hoe zou dat zijn? De kraamtijd en dan de gebroken nachten waarbij je met meerdere stoorzenders rekening moet houden. Het roept bij mij allemaal vragen en ook bewondering op.
Ik zie dan die moeders met meerdere kinderen en het lijkt ze allemaal heel makkelijk af te gaan, alsof het vanzelf gaat. Dat kan natuurlijk helemaal niet, dat weet ik ook wel. En ja, dan vind ik ze zó stoer! Het is maar goed dat mijn eigen oma’s met respectievelijk 6 en 11 kinderen niet in mijn speeltuin rondlopen. Ik zou steil achterover vallen.
