X

X

Dat na de ontsluitingsweeën de persweeën komen, had ik tijdens de zwangerschapsyoga ter kennisgeving aangenomen, maar ik had mij totaal niet gerealiseerd wat dit in de praktijk betekent.

Terwijl ik in de trip zat die ontsluitingsweeën heet en die al met al toch wel 12 uur duurde, gaf ik me over aan het proces. Goed ademhalen, vooral tussen de weeën diep ademen en de pijn ondergáán.

Toen ik in het ziekenhuis aankwam constateerde de verloskundige dat ik al 10 centimeter ontsluiting had. Het leek wel of ze daarmee een nieuwe fase had ingeluid. Het gevoel van high zijn was plotseling voorbij en ik voelde me zo nuchter als wat. Maar, wat was die nieuwe pijn?! Ik voelde een enorme druk op mijn rectum (alsof er een baksteen uit werd gedrukt). Ik snapte niet waarom het leek alsof er dáár iets uit moest (en nee, het had niks te maken met een gevoel alsof je moet poepen.). Het ‘geboortekanaal’ was er ook nog en dat wordt toch niet voor niets zo wordt genoemd?

Het zoeken naar een geschikte houding was ook nog een enorme toestand. Eerst ben ik gaan liggen. Dat moest op mijn zij omdat ik vanwege het Vena Cava syndroom anders het gevoel had dat ik out ging. Het zal vast ooit een vrouw gelukt zijn maar ik had niet het gevoel er zo een kind uit te kunnen krijgen. Baarkruk? Die vond ik heel oncomfortabel de randen deden pijn aan mijn benen en ik gleed weg . Toch maar weer gaan liggen maar nu op mijn rug met mijn kin op de borst en mijn benen naar me toegetrokken.

Nu kon ik eindelijk beginnen met persen maar ook dat was anders dan ik had verwacht. Ik voelde de baby helemaal niet terwijl ik juist dacht dat dit het pijnlijkste deel van bevallen was. De verloskundige heeft me toen geholpen door haar vingers te gebruiken. Dáár moest het naartoe. Toen ze mij zelf het hoofdje van de baby liet voelen, besefte ik pas hoe ver mijn dochter al was. Dit gaf mij zo’n kick dat ik nog langer en harder ging persen en ineens was ze daar! Ik snapte er geen bal van, maar dat maakte niet uit, ik had het gedaan! Wat een kick!