De eerste vertrouwensbreuk tussen mij en mijn dochter deed zich voor toen ik met een babynagelknippertje haar duimnageltje wilde knippen. Stukje duim erbij. Ik zag het snoetje van mijn dochter betrekken, haar onderlipje pruilde naar beneden en ze zette het op een blèren. Overal bloed. Het was echt maar een heel klein wondje maar voor mij als jonge moeder was het een traumatische ervaring.
Ik heb daarna weken, maanden, niet eens naar haar nagels durven kijken. Die nagels werden echter wel langer en langer en venijnig scherp. Zij begon ons nu regelmatig te verwonden. Tijdens de borstvoeding deed ik haar handschoentjes aan omdat ze me anders helemaal open krabde.
Toen ze iets ouder was en min of meer kon zitten op mijn schoot heb ik opnieuw de stoute schoenen aangetrokken en een ideale manier gevonden om haar nagels te knippen. Dat nagelknippertje laten we dus liggen, maar bij het manicure setje zit ook een schaartje. Ik zet mijn dochter op schoot zodat ze met haar ruggetje tegen mijn buik zit en pak dan een handje vast. Vervolgens knip ik haar nagels alsof ik dat bij mijn eigen hand doe. Een kind kan de was doen! Geen ongelukjes meer maar keurig geknipte nagels die niemand meer kunnen verwonden.
Op aanraden van de kraamhulp heb ik trouwens ook het vijltje geprobeerd. Dat gaat op zich prima, maar je hebt er een dagtaak aan. In een tijd waarin alles een race tegen de klok was, heb ik dat vijltje dus snel weer weggelegd.
Follow
