De periode nadat je een kindje gekregen hebt, lijkt een beetje op kijken naar de allerbeste film die er ooit gemaakt is, in een benevelde toestand. Het is de meest ontroerende, emotionele en spannendste film die je ooit gezien hebt. Als je dan na een paar maanden uit die roes komt (Deze roes wordt ook wel de ‘Roze wolk’ genoemd. Die wolk herken ik, de kleur ervan minder.), denk je ‘Wow, dat was een goede film. Die wil ik nog wel een keer zien, maar dan in de staat waarin ik nu ben; nuchter.’ Tja, en dat gaat dus niet.
Maar gelukkig zijn er de foto’s nog en als je mazzel hebt, heb je ook de nodige videootjes gemaakt op je mobiel. Zo tof dat dat met die smartphones van tegenwoordig allemaal zo makkelijk is geworden. Gelukkig maar want anders zou ik inmiddels alweer 80% zijn vergeten van dat eerste halfjaar.
Wat het ook anders maakt is dat ik haar nu ken. Als ik de foto’s terugzie denk ik ‘Jeetje, dat was jij! Maar toen kende ik je nog niet.’
Het maakt me wel benieuwd naar een eventuele sequel. Zal ik in staat zijn deze beter in me op te nemen?
