Het begon zo leuk met dat vingertop-tandenborsteltje, maar dat hield helaas niet lang stand. Naarmate mijn dochter groter, sterker en mobieler werd, ging dat tandenpoetsen niet meer zo makkelijk. Ze kreeg ook een eigen wil en daar hoorde nee-schudden en nee zeggen ook bij. Op die extreme nee- dagen poets ik af en toe haar tanden niet. Sorry, maar ik denk dat een gevecht met je moeder niet echt helpt bij het aanleren van goede poetsgewoontes. Het lijkt mij niet de bedoeling dat het een grote traumatische bedoening wordt. Feit blijft wel dat ze het voorlopig niet leuk vindt, dat gepoer met inmiddels een normale kleine-mensen-tandenborstel in haar mondje. Het makkelijkst vind ik het om haar op schoot te leggen met haar hoofd op mijn knieën en benen langs mijn middel. Ze ziet hier de humor wel van in en haar mondje gaat zo makkelijk open. Zo maken we er een beetje een spelletje van. Ik lach er ook veel bij en kijk haar indringend lachend aan. Dit is LEUK Lila! Ik poets dan snel haar tandjes en zeg dan ‘klaar!’. Dat vindt ze ook mooi en vervolgens gaat ze zelf nog even met die tandenborstel aan de slag. Er komt zo in ieder geval wat fluoride bij haar tanden en de meeste plaque is weg.
Onvermijdelijk gaat er een nog een Murmel komen over tandjes poetsen want ook deze methode is maar beperkt houdbaar helaas. Ze gaat nog veel sterker en groter worden en belangrijker nog veel meer tanden krijgen. Eens kijken waar mijn inventieve moederbrein dan weer mee op de proppen komt.
