Die eerste acht tandjes vielen mij, ahum ik geloof mijn dochter ook, alleszins mee, maar op een ochtend trof ik haar in haar bedje aan in een zee van kots. Schuldige: de eerste kies die doorkwam.
Ze werd al een paar dagen ‘s avonds brullend wakker en was dan ontroostbaar. Ze heeft het gebaar voor kiespijn nog niet onder de knie dus wij hadden geen idee wat er aan de hand was. Natuurlijk was ze snotverkouden en hoestte ze, maar normaal gesproken sliep ze dan wel door.
Ze had ook al twee dagen last van spuitpoep dus ik dacht nog, last van haar darmpjes?
Wat uiteindelijk de doorkomende kies verraadde was één heel rood linkerwangetje. Toen wij in haar mondje gingen kijken zagen we hem daar zitten, de doerak. Drukkend tegen mijn dochters tandvlees om er doorheen te komen. Onderweg de boel lekker aan het ontsteken.
Arm meisje. Met een paracetamolletje zal het vast snel beter gaan. One down, meid. Zet hem op!
Nota bene!: Twee dagen na het schrijven van bovenstaande stukje, toen ik zelf boven een emmer hing, vroeg ik mij af wat er nu van klopte om die doorkomende tanden als schuldige aan te wijzen. Helemaal niets, beste mensen. Het was mij wel duidelijk dat er hier iets besmettelijks aan de hand was en dat is tanden krijgen niet.
Ik vond een mooi stukje op volkskrant.nl waarin ik voor het eerst las over de zogenaamde teething-myths. Sinds jaar en dag wijten ouders allerhande onheil aan doorkomende tanden en kiezen. Onterecht, is inmiddels uit wetenschappelijk onderzoek gebleken. Het is gewoon een ongelukkige samenloop van omstandigheden.
Maar oké, zo’n doorkomende kies doet best wel pijn en ze voelen zich er zeker niet beter door. Het is dus nog steeds heel zielig en een goede reden om mijn dochter een knuffel extra te geven.
