“Vanaf het moment dat ik hem zag, was ik verliefd op Elvis.”, las ik laatst in Kinderen. Ik hoor zulke verhalen vaker, maar ik had dat dus tótaal niet.
Ik durf dat hier wel op te schrijven nadat ik van andere mamma’s heb gehoord dat zij dat ook niet hadden. Ik had dit gevoel wel verwacht en ik vond het heel vreemd dat het er niet was.
Het maakte mij onzeker en even was ik bang dat dit de eerste voorbode was van een postnatale depressie. Ik had geen gevoel van herkenning. Ze zag er ook zo anders uit dan in mijn fantasie. (Daar leek ze als twee druppels water op mij en het eerste dat ik zag was dat ze enorm op haar vader leek. Mijn moeder riep ook direct; Ze lijkt op Niels! toen ze de verloskamer in kwam.)
Het lijkt wel de norm in de media; Je moet je direct heel verbonden voelen met je kindje, jullie zijn één. Ik vond haar wel heel lief en mooi, maar dacht toch; wie ben jij?? Ik was vooral vol verwondering . Dit kleine wezentje dat in mijn buik was gegroeid en daar flink dwars had gelegen, geschopt en de hik had gehad, was nu ineens hier. Ik moest heel erg aan haar wennen. Naarmate ze meer uit de kreuk kwam, kwam er gelukkig ook meer herkenning.
Haar leren kennen is het leukste dat ik ooit in mijn leven gedaan heb. Maar pas na een paar maanden had ik echt het gevoel; hey, jou ken ik. Toen pas werd ze ook echt míjn dochter. Inmiddels kan ik me niet voorstellen om niet verliefd op haar te zijn want dat ben ik. Tot over mijn oren.
