Ik schreef al eerder over het soms driftige gedrag van mijn dochter. Krijsen, stampen met haar voetjes, zichzelf op de grond werpen, het komt hier regelmatig voorbij. Ze is nu pas 16 maanden, maar het schijnt dat ze er nog wel even last van zal blijven houden.
Waar zij, en alle peuters met haar, last van hebben is namelijk een gebrek aan controle over hun emoties. Peuters voelen niet zomaar boosheid, verdriet of teleurstelling maar ze worden overspoeld door emoties en verdrinken er bijna in.
Dit wordt allemaal uitgelegd in het boek ‘Het hele brein, het hele kind- 12 manieren om de ontwikkeling van je kind te stimuleren’ van Daniel Sieger en Tina Bryson. De rechter- en linkerhersenhelft werken bij peuters nog niet zo goed samen. De rechterhelft is waar de emoties zich afspelen en de linkerhelft zou het denkwerk moeten doen. Je raadt het al, juist die linkerhelft werkt nog niet optimaal. Sterker nog, die is pas halverwege de twintig uitgerijpt.
Door dit te beseffen, vind ik mijn dochtertje ineens wel een stuk minder onsympathiek op die driftige momenten van haar. Terwijl ik eerst paniek voelde als ze zich zo gedroeg (‘Hoe kan het dat ze zich zo gedraagt?’ ‘Is dit mijn schuld?’ ‘Wat moet ik doen?’), blijf ik nu rustig en denk ik gewoon ‘Mijn arme schatje heeft het nog niet zo onder controle, wat zielig. Kom maar bij mama, dan krijg je een knuffel.’ En tot nu werkt het. Ze wil even die erkenning dat ik wel zie hoe zwaar ze het heeft. Ze wordt overspoeld! Ik geef haar een knuffel en troost haar en ze kalmeert veel sneller dan wanneer ik haar uit liet razen en haar wellicht ook een beetje negeerde. Ze wil gewoon serieus genomen worden!
Het idee is om het kind pas proberen iets bij te brengen als het gekalmeerd is. Pas dan heeft het zin om die linkerhelft aan te spreken en je kind iets te leren. Goed om dit allemaal te weten, hier pluk ik nog twintig jaar de vruchten van.
