De eetlust van jonge kinderen gaat nogal op en neer. Af en toe is dat best frustrerend als je je best hebt gedaan iets lekker op tafel te zetten en daarbij ook nadrukkelijk rekening hebt gehouden met de voorkeuren van je kind.
Als Lila weinig eet, proberen we haar te stimuleren om meer te eten. Ik help haar dan vaak met eten en soms spelen we Dierentuintje à la Jip en Janneke. Het hokje gaat open en daar komt het nijlpaard aan! Wat ook vaak helpt is om iets lekkers in het vooruitzicht te stellen. Als je je groenten opeet, mag je een chocolaatje.
Maar soms wilt ze gewoon niet eten. Geen hap. Niet eens een hapje pasta met kaas wat echt haar lievelingseten is. Mijn vriend probeerde haar deze week te dwingen iets te eten terwijl ze haar lippen stijf op elkaar geklemd hield. Ik vond dat het de verkeerde kant op ging dus ik zei:
”Misschien moeten we accepteren dat ze geen honger heeft. Van mij hoeft ze hier niet kulkend aan tafel te zitten”.
“Kulken?” Daar had hij nog nooit van gehoord. Hij geloofde ook niet dat het een Nederlands woord was, maar dat is het. Kokhalzen betekent het.
Vroeger, toen wij hachee met rode bietjes aten thuis, wat ik echt smerig vond, dwongen mijn ouders mij, terwijl mijn vader uitriep “het is een koningsmaal”, door te eten totdat ik letterlijk zat te kulken. (Dit is één keer gebeurd. Maar goed, het heeft wel indruk gemaakt.)
Nou snap ik dat als je in de oorlog geboren bent, je met iets andere standaarden bent opgegroeid, maar wij zijn dat niet, dus van mij hoeft Lila niet tot kulkens toe aan tafel te zitten.
Toen ik in de puberteit was, werd ik heel snel mollig. Ik heb toen een boek gelezen dat “Thin within” heette en hierdoor heb ik weer geleerd om naar mijn hongergevoel te luisteren. Ik was dat helemaal kwijt! Ik at gewoon wanneer het kon en moest vaak en ook helemaal niet zo bewust. Door dat gedwongen eten was ik het contact met mijn maag helemaal kwijtgeraakt.
Wat ik ook leerde door dat boek was kauwen. Niet twee keer maar wel 20 keer. Goed kauwen is niet alleen goed voor de spijsvertering maar het zorgt er ook voor dat je eerder een verzadigd gevoel hebt. Je eet bewuster en rustiger waardoor je ook veel meer van je eten geniet.
Wij gaan hierom ook altijd aan tafel zitten als we gaan eten en maken er echt een moment van.
Ik wil mijn dochter dus leren om te eten totdat ze genoeg heeft gehad en dat eten iets is om van te genieten. Als zij tegen heug en meug gedwongen wordt om veel meer te eten dan waar ze behoefte aan heeft, hebben we straks een kind met overgewicht en dan hebben we weer een volgend probleem. Meer dan één op de zes kinderen van 15 jaar is ‘te dik‘.
Laat haar dus maar lekker aangeven wat en hoeveel ze wil eten. Ze heeft de rest van haar leven nog om aan allemaal moeilijke smaken te wennen, maar beter leert ze nu dat genoeg gewoon genoeg is.
