X

X

Wat bij ons de laate tijd echt ‘hot’ en ‘trending’ was, was een peuter die dwars door onze gesprekken heen schreeuwde. Vooral aan het eind van de dag als we allemaal moe waren en er vaak het een en ander besproken moest worden, was het vaak zo irritant. Om gek van te worden zelfs.

Waar het vaak op neer kwam, was dat Lila een snauw kreeg dat ze haar mond moest houden.

Dat moest en kon anders dacht ik en ik ben op zoek gegaan naar suggesties op het net.

Geef je kind de hand

De eerste oplossing die ik las, klonk me zo vreedzaam en ideaal in de oren, positief opvoeden ten top, dus ik dacht die gaan we gelijk invoeren.
De bedoeling is dat je de hand van je kind neemt als hij je in de rede valt en hem op die manier aandacht geeft. Het kind moet dan wachten tot je klaar bent en mag dan zijn verhaal doen.

Het klonk leuker dan het in de praktijk was. Het voelde vooral nogal badinerend en alsof ik 50, 60 jaar terug in de tijd ging. Lila vond het ook heel raar, trok haar hand weg en begon gewoon opnieuw : “Ik heb honger”.

Dit was ook niet het gevoel dat ik Lila wilde geven.

Omarm het enthousiasme van je kind

Vervolgens las ik een artikel waarvan ik een veel beter gevoel kreeg.

Waar het eigenlijk op neer komt is dat het probleem bij jou (en bij mij) ligt en niet bij je kind.

Kinderen leven precies zoals heel veel volwassenen graag zouden willen leven en proberen te leren met behulp van Mindfulness en Eckhart Tolle: Kinderen leven in het nu. En ze zijn enorm enthousiast. Hoe kleiner hoe meer.

Eigenlijk is het nogal raar dat wij ze daarin proberen af te remmen. Laat een kind een kind zijn. Een kind wil iets NU aan je laten zien, iets Nu vertellen en niet na een paar minuten wanneer jij klaar bent met je gewauwel. Zó belangrijk zijn de gesprekken tussen mij en Niels nou ook weer niet. Relativeren is ook een kunst.

Ik als volwassene moet mijn verantwoordelijkheid nemen en mijn kind de aandacht geven waar zij om vraagt. Want waar hebben we het eigenlijk over? Een “Mooi, Lila”, “Goed zo Lila” is meestal al voldoende. Echt waar. De irritatie die ik eerst had, kostte meer tijd en energie.

Alles is tijdelijk

Begrijp me niet verkeerd, het is niet de bedoeling dat ze dit over vijf jaar nog doet, maar ze is nu 3. Ze is pas 3! En ze is super opmerkzaam en sociaal dus ze gaat vanzelf wel begrijpen wat wel en niet de bedoeling is in de omgang met andere mensen.

Dus gewoon even de tijd nemen. Troost jezelf dat ook deze fase super tijdelijk is en je straks weer kan praten zonder in de rede gevallen te worden.

Ik ga vanaf nu mijn dochters enthousiasme omarmen en blij zijn dat ze dat enthousiasme in zich heeft. Het is toch eigenlijk super fijn en een geweldige eer dat dit prachtige mensje mijn aandacht wil. Ik mag blij zijn dat ze me in de rede valt.

Heerlijk toch, dat mijn dochter nog een klein meisje is. Daar mag zij en ik ook best van genieten!